CANIM BABAM'A

Her erkek çocuk Babayı, kız çocuk ise Anneyi örnek alır...

Aslında ikisinin de yeri ayrıdır.

Çünkü Anne-baba fedakârlığın adıdır.

Çocuklarını karşılıksız seven tek varlıktır.

Kendi adıma her ikisine de sevgimi gösteremedim.

Bizde nedense doya doya sarılmak, kucaklaşmak pek yoktu.

Hep içimde yaşattım o sevgiyi...

Saygıda ise hiç kusur etmedim.

Benim için Annem melek, Babam ise modeldi.

Çok küçük yaştan itibaren Babam'ın yardımcısıydım dükkanda, doğal olarak daha fazla vakit geçiriyorduk birlikte. Bu yüzden olacak ki...

Hayrandım çalışma azmine, cesaretine, girişimciliğine...

Disiplinli oluşuna, otoriter yapısına.

Kendisiyle hep barışık oluşuna,

Temiz ve şık giyinişine,

Bakımına çok önem verişine.

Baba lafı geçtiğinde aklıma ilk gelen şey Babamın sürekli çalışmasıydı.

Sabahları erken kalkıp dükkana gittiğinde çocuk aklımla Babama acır, "çabuk büyüsem de dükkanı ben açsam" diye düşünürdüm.

Beş çocuğun sorumluluğu kolay değildi.

Ele güne rezil olmamak için çalışmak ve çabalamak mecburiyetti.

Çok küçük yaşta başladığı çalışma hayatı hiç bitmedi Babamın, tam emekli olacağı dönemde ise hastalıkla mücadele etmek zorunda kaldı. Ne yazık ki yorgun ve yıpranmış beden karşı koyamadı çağımızın hastalığına...

1 Ocak 1997 sabah saat 08.00

Artık Babam yoktu...

Tam 28 yıl dağ gibi arkamda durmuştu Canım Babam...

Varlığı bile yetiyor artıyordu.

Hayatta karşılaşabileceğim her türlü zorlukla nasıl mücadele etmem gerektiğini öğretti bana.

Ayağımı yere sağlam basmayı, borç biriktirmemeyi, dürüstlüğü, vicdanlı ve merhametli olmayı da Babam'dan öğrendim.

Aslında her şeyi yaşayarak, tecrübe edinerek öğrenmemi isterdi.

Eskiden yardımlaşma ve dayanışmanın olduğunu, günümüzde ise "düşenin dostunun olmadığı" bir toplum haline gelindiğini hep söylerdi.

Babam kendi okuyamadığı için beni okutmayı çok isterdi. Sürekli "sen okuyacaksın, bu işleri yapmayacaksın" der, okumam için kendinden fedakarlık ederdi.

Bütün Babalar Ailesinin ihtiyaçlarını karşılamak, hiç kimseye muhtaç olmamak için, gecesini gündüzüne katan, durmadan çalışan kahramanlarımız değilmidir?

Canım Babam'da benim kahramanımdı.

Onsuz geçen 24 yıl anılarla yaşandı.

Annem ve Kardeşlerimle her konuştuğumuzda yaşanan güzel günler hatırlandı.

Bu vesileyle zaten her daim aklımızdan çıkmayan Babamıza dua etmek ve fatiha yollamanın yanı sıra 2 gün sonraki Babalar Gününü kutlamak kaldı.

Yanında öyle süslü püslü sözler hiç edemedim,
Kollarımı açıp sana sımsıkı sarılamadım,
Gözlerinin içine bakıp seni seviyorum diyemedim,
Şimdi yanımda değilsin belki ama,
Sen benim CANIM BABAM sın, bunu hiç unutma.

| Bu haber 26140 defa okunmuştur.