"BÜYÜ ADAM OL" DEDİLER, BÜYÜYENLERİN PEK ÇOĞUNUN "ADAM" OLAMADIĞINI GÖRDÜK!

İnsan en çok ne zaman insandır, bilir misiniz ?

Ne zaman ki cebinde para yok, ama yüreği dopdolu olduğunda...

Ne zaman ki bir kuşun uçuşuna, bir kelebeğin kanadına, bir sokak kedisinin mırıltısına hayranlıkla ve saatlerce bakar...

İşte o zaman, yani çocukken...

Çünkü insan, en çok çocukken insandır.

Henüz yalan nedir bilmezken, menfaati tanımamışken, oyuncağını paylaşmakla mutlu olurken...

Ya da yolda bulduğu bir taşı bile "hazine" sayarken...

Her şeyin en gerçek, en saf, en hesapsız hâli o küçücük ellerde saklıdır.

Büyüdükçe kirlendik, büyüdükçe uzaklaştık kendimizden...

"Büyü de adam ol" dediler, büyüyenlerin çoğunun adam olamadığını gördük...!

Çocukken kırılsak da kin tutmazdık. Bir arkadaşımızla kavga edip bir saat sonra yine top oynardık. Şimdi biri selam vermezse aylar sürer küslük. Çünkü büyüyünce gurur artar, sevgi azalır. Hesap çoğalır, samimiyet kalmaz...

Çocukken soru sorardık bol bol, merak eder, öğrenmek isterdik. Şimdi her şeyi bildiğimizi sanıyor, aslında bilmediklerimizin altında eziliyoruz.

Bir çocuk gülüşünde kaybettiğimiz huzur var. Bir çocuk gözünde unuttuğumuz umut var. Bir çocuğun hayalinde terk ettiğimiz gelecek var...

Zaman zaman oturup düşünmeli, ne ara bu kadar yorulduk?

Ne zaman çocukluktan çıktık?

Oysa içimizde bir yerlerde hâlâ o çocuk yaşıyor. Oyuncak istemiyor belki ama, biraz ilgi, biraz sevgi, biraz anlayış hâlâ onun ihtiyacı.

Bugün bir çocuğun gözlerinin içine bakın, kendinize uzun uzun bakmış olursunuz aslında...

Ve unutmayın;

İnsan, en çok çocukken insandır...

Sonrası koca bir unutuş.

| Bu haber 2328 defa okunmuştur.