“Yediğin içtiğin senin olsun, gördüğünü anlat” derler ya…
Sadece manzarayı değil; yaşanılan her detayı olumlu ya da olumsuz paylaşmak gerektiğini düşünüyorum.
Uzun zamandır gitmeyi istediğim Prens Adaları’nın en büyüğü olan Büyükada’yı nihayet ziyaret etme fırsatı buldum.
Bu ziyaret sırasında, kendi güzel ilçemizle arasında şaşırtıcı benzerlikler olduğunu fark ettim.
Ada sokaklarında gezerken hem doğanın hem tarihin bıraktığı izleri keyifle takip ettim ve bu izlenimlerimi sizlerle de paylaşmak istedim.
Vapurla yol alırken denizi ve manzarayı izleyerek adaya ulaşmak ayrı bir keyifti.
İskeleden indiğimiz anda ada hayatının o kendine has düzeni bizi hemen karşıladı.
Daha adımımızı atar atmaz, tarihi konaklar ,köşkler, rengarenk begonviller, taşıt trafiğinin, egzoz gürültüsünün olmadığı o tertemiz hava…
Ziyaretçiler yavaş yavaş sokaklara dağılırken herkes sanki özgürlüğün tadını çıkarmaya kararlıydı…
Ada konaklarının önünde kurulu kahvaltı evleri de bu atmosferin bir parçası olmuş. Biz de bazı ziyaretçiler gibi tarihi bir konağın önüne oturup kahvaltımızı yapmaya karar verdik.
Her şeye otantik bir hava vermeye çalıştıkları için masa ve sandalyeler tahta oldukça dardı; rahatlık pek yoktu ama belli ki turistlere yönelik düşünülmüş bu düzenlemeler, ortamın güzelliği sayesinde yine de herkesi memnun etmeye yetiyordu.
Kahvaltı aslında oldukça sıradandı. Masada duran tabaklara bakarken, İnebolu’nun kendine özgü kahvaltı ve lezzetlerini düşünmeden edemedim; dağ çileği reçeli, kızılcık ve kuşburnu marmelatı, kestane balı, İnebolu kapalı kıymalı pidesi, mis gibi katmerler, simitler…
Bütün bunların yokluğunu hissedince insan ister istemez kıyaslıyor.
Yine de İstanbul’un kalabalığından kaçıp adanın huzurlu ortamına gelenler, bu kahvaltı sıradan bile olsa mutlu olmayı başarıyor.
Halbuki İnebolu’da, manzara, güzellik ve doğal ürünler her gün insanların gözlerinin önünde olduğu için kıymeti pek bilinmiyor. Üstelik burada yaptığımız kahvaltının fiyatı İnebolu’dakinin neredeyse üç katıydı; buna rağmen İnebolu’daki bu uygun ve kaliteli lezzetler çoğu zaman hak ettiği değeri görmüyor.
Kahvaltıdan sonra ada sokaklarında özgürce dolaşmaya başladık.
Adada adım başı tarihi köşkler ve konaklar vardı, dokuyu bozmamak için beton binalar bile iki katla sınırlı tutulmuş; hepsi tarihi konaklara uygun şekilde yapılmış.
Her evin önünde rengârenk begonviller… Yürürken bile durup izlemek iç açıcı geliyor.
İnsan kendini o güzel konaklarda, köşklerde yaşarken hayal etmeden duramıyor böyle bir yaşamı düşünmek bile tarifsiz bir huzur veriyor.
Ziyaretçilerden isteyenler bisiklet kiralayıp adayı gezmeyi tercih etti.
Bazıları ise bizim gibi elektrikli adabüslerle ulaşım sağladı.
Araçlar adanın belli bir yerine kadar çıktı; oradan sonra biraz yürüyünce manastıra ulaştık.
Ardından yarım saat, kırk dakika kadar dik bir yokuşu yürüyerek Aya Yorgi Kilisesi’ne vardık.
Tepede kilisenin yanında muhteşem manzaraya karşı kurulmuş bir kafe vardı; yorgun ziyaretçiler gibi biz de burada soluklanıp manzaranın keyfini çıkardık. Sonra tekrar yokuş aşağı inip elektrikli araçların ada merkezine doğru yol alacağı noktaya ulaştık.
Burada da mola verilecek yeme içme mekanları bulunuyordu ancak söylemeden geçemeyeceğim ki fiyatlar oldukça yüksekti.
Kilisenin olduğu yere çıkana kadar geçen yol bana sık sık bizim Geriş Tepesi’ni hatırlattı. Biraz aşağısı, Manastırın olduğu yer ise Yenimahalle gibi…
Aslında dönüp baktığımda arada öyle büyük farklar olmadığını görüyorum manzara aynı, hava aynı, hatta konakların ruhu bile birbirine benziyor.
Bizim oralarda da aynı sistemle yatırımlar yapılsa, manzaraların kıymeti bilinse, eminim ortaya çok daha güzel şeyler çıkardı.
İnsanlar adada yadırgamadan çıktıkları dik yokuşları İnebolu’da da yürüyerek manzaraya ulaşsalar, acaba aynı mutluluğu hissederler miydi?
Kafe ve restoranlarda bu fiyatlara otururlar mıydı?
Bu sorular kafamda dönüp dururken adada dolaşmaya devam ettik, edebiyatımıza yön vermiş ünlü roman yazarı Reşat Nuri Güntekin’in evini görünce ister istemez İnebolu’nun değerli yazarlarını düşündükçe bile insan gururlanıyor.
Ömer Seyfettin, Oğuz Atay, Orhan Şaik Gökyay…
Böylesine önemli bir yazarın evini görmek insana tuhaf bir yakınlık hissi veriyor.
Ve manastır tepesinin hemen yakınında, etkileyici hikâyesiyle tüyleri diken diken eden Avrupa’da birinci dünyada ikinci en büyük ahşap yapı olan Büyükada Rum Yetimhanesine ulaştık.
Tepeye kadar yürüyerek çıkmak zahmetli olsa da buna fazlasıyla değdiğini düşünüyorum.
Ardından adada çekilen Şakir Paşa Ailesi konağının önüne geldik.
Ancak belirtmem gerekir ki hem Şakir Paşa Konağı hem de Rum Yetimhanesi yalnızca dışarıdan görülebiliyor.
Zamanın nasıl geçtiğini anlamadık; bir baktık ki artık dönüş vakti gelmiş.
Aslında bu geziyi sizlerle paylaşmamın sebebi belki adaya gitmeyenler varsa gidip bu tarihi atmosferi görsünler, bir sebebi de İnebolu ile ada arasındaki benzerlikleri göstermek ve kendi memleketimizin değerlerini, kıymetini bilmemiz gerektiğini her yönüyle vurgulamak içindi.
Örneğin Geriş Tepesi düzenlenip denize karşı manzaranın tadının çıkarılacağı bir teras yapılsa…
Yeni mahalle ve denizi gören mahallelerimize turizme katkı sağlayacak kafeler, güzel yürüyüş alanları eklenebilse… Boyranaltı sahile daha yakışır bir şekilde düzenlense, buradaki evler beyaza boyanıp sahil boyunca palmiyelerle yazın rengarenk begonviller kışın nergislerle süslenen bir görüntü oluşturulsa.
En önemlisi İnebolu’nun girişine şehre değer katacak bir proje uygulanıp modern, estetik bir görünüm kazandırılsa…
Tarihi konaklarımızın, aşı boyalı evlerimizin kıymeti bilinip korunarak adadaki gibi turizme kazandırılsa…
Adalarda olduğu gibi mini otobüslerle ulaşım sağlansa, trafik rahatlayıp, ulaşım sıkıntısı çözülüp, park yeri sorunu da ortadan kalksa.
Diğer önemli nokta da özgün yemeklerimiz, şehir dışından gelenlerin hayran kaldığı doğal ürünlerimiz hak ettiği değeri bulup İnebolu bu lezzetlerle tanıtılsa.
Her şey çok daha güzel olmaz mı, ne dersiniz?
Bir başka keyifli keşifleri paylaşmak dileğiyle.
| Bu haber 174 defa okunmuştur.
